Zgorzel liści sercowych i sucha zgnilizna korzeni buraka

Jest to choroba niepasożytnicza, której przyczyną jest brak lub niedostateczna zawartość przyswajalnego boru w glebie. Występuje częściej i w ostrej postaci w latach upalnych i suchych, najczęściej na glebach zasadowych i na glebach lekkich, łatwo przesychających. W razie dużego nasilenia zgorzeli liści sercowych obniżka plonu korzeni i zawartości cukru może być znaczna. Objawy chorobowe, charakterystyczne dla buraków cukrowych i pastewnych, można zaobserwować w miesiącach letnich. Liście sercowe ulegają najpierw lekkiemu skędzierzawieniu i pofałdowaniu. Wzrost roślin jest zahamowany. Na liściach powstają pęknięcia i rozdarcia. W miarę rozwoju choroby następuje brunatnienie i obumieranie liści sercowych, a następnie liści starszych. Później, na górnej części korzeni, tworzą się szarobrunatne plamy z głębokimi spękaniami, a w środku głowy buraka — jamy. Rozwój buraków ćwikłowych ulega wyraźnemu zahamowaniu. Rośliny są karłowate, ze zdrobniałymi liśćmi. Często liście sercowe buraków ćwikłowych obumierają. Chore korzenie nie nadają się do przechowywania, ponieważ w kopcach ulegają szybko zgniliźnie. Zapobieganie i zwalczanie. Należy przestrzegać właściwej agrotechniki i stosować prawidłowe nawożenie i uprawę gleby, dla zmagazynowania odpowiedniego zapasu wody. Gleby kwaśne należy zwapnować, nawożąc jednocześnie borem. W rejonach występowania choroby należy przed siewem nawieźć glebę boraksem (20 kg/ha) lub superfosfatem borowanym. W razie niezastosowania boru przedsiewnie można, natychmiast po stwierdzeniu pierwszych objawów choroby na plantacji, wysiać boraks pogłównie po wymieszaniu go z piaskiem lub podlewać buraki roztworem boraksu (15—20 kg/ha w 1000 l wody).